ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Θέατρο για τις ζωές που έμειναν πίσω

ΤΑ ΝΕΑ

Αφηγήσεις προσφύγων από το Αφγανιστάν, το Μπανγκλαντές και το Πακιστάν στη σκηνή του Συνεργείου

Προσωπικές φωτογραφίες σκορπισμένες σε κάθε δωμάτιο της πολυκατοικίας. Κουζινικά φερμένα από το πατρικό τους, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ενας αργιλές - ενθύμιο των στιγμών που πέρασαν αλλά παρά τις δυσκολίες δεν ξέχασαν. Βιβλία, χειροποίητες κατασκευές και κάπου εκεί ανάμεσα αληθινές βιωματικές διηγήσεις από πέντε πρόσφυγες που εξηγούν με δικά τους λόγια γιατί εγκατέλειψαν την πατρίδα τους και τους ανθρώπους τους.

«Πάντα μιλάμε με αριθμούς για βάρκες που βυθίστηκαν κάπου στο πέλαγος. Στην παράσταση "Ε-ΦΥΓΑ" όμως δεν μας ενδιαφέρει να αναδείξουμε τις συνθήκες υπό τις οποίες κάποιος φθάνει στην Ελλάδα. Αυτές τις ξέρουμε όλοι λίγο ώς πολύ από τα μέσα ενημέρωσης. Στόχος είναι να ρίξουμε φως στην άλλη πλευρά της πραγματικότητας: στις πόλεις όπου ζούσαν αυτοί οι άνθρωποι, στα πρόσωπα που άφησαν πίσω, στις αιτίες που τους ανάγκασαν να φύγουν. Σε όλα αυτά δηλαδή που κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ρωτήσει όταν πετυχαίνει στον δρόμο αυτά τα παιδιά από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές» εξηγεί η σκηνοθέτις Γιολάντα Μαρκοπούλου.
Το θέατρο λειτουργεί για αυτούς ως μέσο για να αρθρώσουν τον λόγο τους (σε σπαστά ελληνικά), τη φωνή τους που μέχρι πρότινος ήταν απλώς ψίθυρος. Και ταυτόχρονα ως ένας προστατευτικός μανδύας που μέσω της τέχνης απελευθερώνει τις λέξεις και τα συναισθήματά τους. «Οι ιστορίες επικεντρώνονται στη ζωή τους. Περιγράφουν το σπίτι τους, τη γειτονιά τους, πώς ένας από τους ηθοποιούς έσωσε τον πατέρα του από τον θάνατο αλλά αυτό τον οδήγησε στη φυγή από τη χώρα, τη σχέση τους με τις γυναίκες τους τη στιγμή που αυτοί βρίσκονται στην Ελλάδα. Μεταξύ άλλων βέβαια υπάρχουν και αστείες ιστορίες. Δεν αναφέρονται μόνο σε οδυνηρά περιστατικά. Οταν βγεις από το θέατρο έχεις γνωρίσει έναν άνθρωπο από πολλές πλευρές. Υπάρχει μια ισορροπία στην παράσταση που συνθέτει ένα πορτρέτο ζωής και όχι ένα πορτρέτο δράματος» διευκρινίζει η σκηνοθέτις.
Στις τελευταίες παραστάσεις του έργου, όταν αυτό πρωτοανέβηκε τον περασμένο Μάιο, ακόμη και 200 άτομα ανέμεναν για ένα εισιτήριο. Το κοινό που δήλωνε «παρών» ήταν ένα πολιτισμικό κράμα Ελλήνων και ομοεθνών των πρωταγωνιστών που έφθαναν για να τους καμαρώσουν και να τους δείξουν τη συμπαράστασή τους.  «Για τους Ελληνες είναι μια εμπειρία μοναδική γιατί τους δίνεται η δυνατότητα έστω και για μια φορά να δουν αυτά τα παιδιά με διαφορετική ματιά» εξηγεί η Γιολάντα Μαρκοπούλου. «Οχι σαν οικονομικούς μετανάστες που στον αγώνα για επιβίωση παρανομούν αλλά ως πρόσφυγες πολέμου στις περισσότερες περιπτώσεις που πασχίζουν και αυτοί για μια καλύτερη ζωή. Από την άλλη βέβαια πρέπει να δεις τη συγκίνηση που νιώθουν οι συμπατριώτες τους. Μέσα τους νιώθουν πολύ πιο έντονα συναισθήματα γιατί γνωρίζουν από πρώτο χέρι αυτά που διηγούνται οι ηθοποιοί. Οι ιστορίες τους είναι οικείες. Ταυτίζονται με αυτές και είναι πολύ συγκινητικό».

 

ΤΑ ΝΕΑ - Γεωργία Γεωργακαράκου

 

σχόλια