H ευθύνη της Ευρώπης στο Προσφυγικό/ Μεταναστευτικό

Είναι πολλοί οι συμπατριώτες μας που εξοργίζονται με το φαινόμενο τής εισροής μεγάλου αριθμού προσφύγων / μεταναστών στην Ευρώπη, χρησιμοποιώντας μάλιστα ως πύλη εισόδου την Ελλάδα. Όμως η αντικειμενική αδυναμία τής χώρας μας να τους φιλοξενήσει δεν θα πρέπει να μας δημιουργεί εχθρικά συναισθήματα, λησμονώντας την ευθύνη τής Ευρωπαϊκής Ένωσης στο σύγχρονο προσφυγικό/ μεταναστευτικό πρόβλημα, στην οποία θέλω να αναφερθώ.
Όσον αφορά το προσφυγικό, αυτό βέβαια δημιουργήθηκε και συντηρείται σχεδόν καθ ολοκληρίαν από τούς πολέμους στη Συρία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Σουδάν. Οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και το Ιράκ είναι ή ήταν σχεδόν κατά κύριο λόγο made in USA, αλλά με συμμετοχή και κάποιων “πρόθυμων“ Ευρωπαίων σε θλιβερό ρόλο ουραγού (Αγγλίας, Ισπανίας κλπ). Ο πόλεμος στη Συρία, που είναι και ο κύριος τροφοδότης των προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη, είναι συνδυασμός αφενός τής εντόπιας εξέγερσης (στο πλαίσιο της “Αραβικής Άνοιξης” που σάρωσε όλες τις Αραβικές χώρες), αλλά και ξένων παρεμβάσεων, πού θέλησαν να εκμεταλλευτούν προς το δικό τους γεωπολιτικό συμφέρον την εγχώρια διαμάχη. Στην καταστροφή τής Συρίας και την δημιουργία τού μεταναστευτικού “τσουνάμι” προς την Ευρώπη έχουν λοιπόν καίρια ευθύνη οι ΗΠΑ , αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Και εξηγούμαι.
Λίγοι ίσως πρόσεξαν και ελάχιστα Μ.Μ.Ε. (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) πρόβαλαν όσο θα έπρεπε μία δήλωση ενός σοβαρού και απόλυτα αξιόπιστου πολιτικού, τιμημένου μάλιστα με Νόμπελ Ειρήνης το 2008, τού πρώην προέδρου τής Φινλανδίας και διπλωμάτη των Ηνωμένων Εθνών Μάρτι Αχτισαάρι. Ο Αχτισαάρι ανέφερε σε συνέντευξη του ότι τον Φεβρουάριο 2012 ο Βιτάλι Τσούρκιν, πρεσβευτής τής Ρωσίας στα Ηνωμένα Έθνη, πρότεινε προς ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία ένα σχέδιο τερματισμού της εμφύλιας διαμάχης στη Συρία. Αυτό προέβλεπε μη εξοπλισμό τής αντιπολίτευσης, έναρξη συνομιλιών μεταξύ αντιπολίτευσης και Ασσαντ και κομψό τρόπο παραίτησης και απομάκρυνσης τού τελευταίου. Οι Μεγάλες Δυνάμεις όμως, όπως ανέφερε, δεν έδωσαν καμία σημασία, διότι θεωρούσαν ότι ο Ασσαντ ήταν “τελειωμένος“ και δεν χρειαζόταν να κάνουν τίποτα. Την συνέχεια την ξέρουμε. Ο Ασσαντ αποδείχθηκε σκληρό καρύδι, ο πόλεμος στη Συρία κατέληξε σε έναν παρατεταμένο, άγριο, αμφίρροπο αγώνα δίχως τέλος και δίχως νικητές, αλλά με μεγάλο χαμένο τον απλό Συριακό λαό, που εγκατέλειψε μαζικά την πατρίδα του για να γλυτώσει. Και μαζί με αυτόν τους λαούς της Ευρώπης, πού κλήθηκαν να σηκώσουν το “βάρος” τής φιλοξενίας των προσφύγων που εκπατρίσθηκαν από ευθύνη και των δικών τους ηγετών.

Και έρχομαι στο καθαρά μεταναστευτικό κομμάτι των μετακινήσεων, αυτών δηλαδή που αφήνουν τις εστίες τους για αμιγώς οικονομικούς λόγους για να έλθουν στην Ευρώπη. Πάλι λίγοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν την ευθύνη τής Ευρώπης, και μάλιστα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη γένεση του. Ο Ελβετός καθηγητής κοινωνιολογίας και πρώην Ειδικός Απεσταλμένος των Ηνωμένων Εθνών στο Δικαίωμα στην Τροφή Ζάν Ζιγκλέρ, είναι αυτός που στο περίφημο βιβλίο του “Η αυτοκρατορία τής ντροπής” αποκαλύπτει το μέγεθος της. Γράφει λοιπόν ότι τα υπερσύγχρονα αλιευτικά σκάφη των κρατών τής Ευρώπης αλιεύουν, ή ακριβέστερα υπεραλιεύουν, στα χωρικά ύδατα των κρατών τής Δυτικής Αφρικής κατά παράβαση διεθνών νόμων, αρπάζοντας το καθημερινό φαγητό από το στόμα χιλιάδων ιθαγενών που βασίζονται στο ψάρεμα για τη διατροφή τους. (Παρεμπιπτόντως, οι υπουργοί αλιείας και οι κυβερνήσεις των παράκτιων κρατών τής Δυτικής Αφρικής θα μπορούσαν να αντιδράσουν σε διεθνές διπλωματικό και νομικό επίπεδο, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς είναι είτε ανίκανοι, είτε “λαδωμένοι“ από τις Ευρωπαϊκές ιχθυοβιομηχανίες να κάνουν τα “στραβά μάτια“). Οπότε οι εξαθλιωμένες απο την πείνα και την ανέχεια οικογένειες των παράκτιων κοινωνιών έμπαιναν στα ψαροκάικα τους, τα ανίκανα πλέον να τούς εξασφαλίσουν τον επιούσιο και, σε μία κίνηση απόγνωσης, επιχειρούσαν να ταξιδέψουν μέσω Ατλαντικού ωκεανού και Μεσογείου θάλασσας στην Ευρώπη, καταλήγοντας όμως συχνά στο βυθό τους.
Όμως αυτό δεν είναι το μόνο φαινόμενο οικονομικής αφαίμαξης τής Αφρικής από την πλούσια Ευρώπη. Υπάρχει καί η βιομηχανία τής σοκολάτας (με προεξάρχουσα την Ελβετική Nestlé), που απομυζά την παραγωγή του Αφρικανικού κακάο, χρησιμοποιώντας μάλιστα κατά απάνθρωπο, ανήθικο και παράνομο τρόπο παιδική εργασία και καταστρέφοντας δάση για παραγωγή καλλιεργειών (φάρμες) κακάο. Και να μην ξεχνάμε βέβαια και την εκμετάλλευση των πετρελαϊκών αποθεμάτων της Νιγηρίας εις βάρος των τοπικών κοινωνιών, με υποβάθμιση τού περιβάλλοντος και με χρήση εγκληματικών μεθόδων απο την Ολλανδική Shell. Ουσιαστικά, η Ευρώπη γενικά και η Ευρωπαϊκή Ένωση ειδικότερα συνεχίζουν στην Αφρική την αποικιοκρατική παράδοση και οικονομική εκμετάλλευση που ξεκίνησαν οι πρώτες αποικιοκρατικές χώρες (Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο) απομυζώντας τον πλούτο τής ηπείρου (χρυσό, διαμάντια, καουτσούκ κλπ.)
Να λοιπόν ποια είναι η ευθύνη των πολιτικών ηγεσιών τής Αμερικής και τής Ευρωπαϊκής Ένωσης στη γένεση του προσφυγικού και μεταναστευτικού φαινομένου. Να το χαίρεστε το ήθος τής “πολιτισμένης” Δύσης οι θαυμαστές της και ειδικότερα οι ευρώδουλοι, που έχουν αναγορεύσει τη συμμετοχή μας στην Ενωμένη Ευρώπη ως τη νέα Μεγάλη Ιδέα τού Έθνους. Και κάτι ακόμα. Όταν βλέπετε γύρω σας αυτούς τούς ταλαίπωρους και εξαθλιωμένους που περιφρονητικά ονομάζετε “λαθρομετανάστες”, χαρακτηρισμό που αποκαλύπτει την έλλειψη ανθρωπιάς, αλλά και την παχυλή άγνοια σας για τίς αιτίες του φαινομένου, να θυμάστε ότι έχουν τεράστια ευθύνη οι ηγέτες τής Ευρώπης στην οποία ανήκουμε για αυτό.

ΠΗΓΗ: LARISSANET.GR - του Παναγιώτη-Σωκράτη Λουμάκη, γενικού ιατρού, Δουβλίνο Ιρλανδίας