«Είναι θέμα τύχης το αν θαφτούμε για πάντα στη θάλασσα»

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

«Οι ευρωπαϊκές χώρες είναι πρόθυμες να μας δεχτούν, αλλά δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε αεροπορικώς, δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε από τη θάλασσα, δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε νόμιμα από τη στεριά. Αρα; Μας το λένε ξεκάθαρα: πρέπει να γίνει η ζωή μας κόλαση, πρέπει να κινδυνεύσουμε να πεθάνουμε, μέσα σε φουσκωτές βάρκες που δεν ξεπερνούν τα τρία μέτρα μήκος και ταξιδεύουν με 60 πρόσφυγες μέσα στη νύχτα. Το ερώτημα είναι αν θα φτάσουμε ή αν θα μείνουμε για πάντα θαμμένοι στη θάλασσα – είναι θέμα τύχης».

Η Χάνα ήταν τυχερή. Κατάφερε να φτάσει αυτή και τα τέσσερα παιδιά της από τη Συρία στην Αυστρία, ακολουθώντας διαδρομές επικίνδυνες. Πρώτα έφτασαν τα δυο της κορίτσια στην Τυνησία. Επειτα έστειλε τα δυο ανήλικα αγόρια της μόνα από την Ελλάδα να διασχίσουν, με τα πόδια και με το τρένο, την ΠΓΔΜ, τη Σερβία, την Ουγγαρία.

Οι Αρχές τα σταμάτησαν αρκετές φορές, έζησαν κλεισμένα σε κέντρο στη Σερβία. Εκεί τους συνάντησαν μέλη της ομάδας των Γιατρών χωρίς Σύνορα, που τους πρόσφεραν ψυχολογική υποστήριξη και ιατρική φροντίδα, καθώς είχαν τραυματιστεί στη διαδρομή. Η οργάνωση συνάντησε ξανά αυτά τα παιδιά στην Ουγγαρία, ενώ στην Ελλάδα συνάντησε τη μητέρα τους.

Οταν η οικογένεια βρέθηκε μαζί στην Αυστρία, η Χάνα έστειλε επιστολή στη Μαριέττα Προβοπούλου, γενική διευθύντρια των Γιατρών χωρίς Σύνορα, ζητώντας της να τη δημοσιοποιήσει.

«Είναι μια γυναίκα πολύ δυνατή, που γνώριζε πολύ καλά τους κινδύνους του ταξιδιού, αλλά αποφάσισε να το κάνει για να εξασφαλίσει στα παιδιά της ένα μέλλον. Με χαρά δημοσιοποιούμε την επιστολή της, εφόσον αυτή είναι η επιθυμία της», λέει στην «Εφ.Συν.» η Μαριέττα Προβοπούλου.

Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:

Αγαπητή Μαριέτα,

Μας ζήτησες να σου γράψουμε αναλυτικά για την κατάστασή μας και τι περάσαμε για να φτάσουμε εδώ. Θα είμαι σύντομη, γιατί δεν μιλώ καλά τη γλώσσα.

Αν παρακολουθείς την επικαιρότητα, θα ξέρεις γιατί έπρεπε να αποδράσουμε από το σπίτι μας. Αυτή είναι η σωστή λέξη – αποδράσαμε. Αποδράσαμε για να σώσουμε τα παιδιά μας από το θάνατο που πήρε τη ζωή 200 χιλιάδων ανθρώπων. Τα σπίτια μας καταστράφηκαν, οι δικοί μας μπήκαν φυλακή, τις γυναίκες τις βίασαν.

Αυτό το γράμμα δεν μπορεί να μεταφέρει το μέγεθος του πόνου, της αδικίας, του φόβου που νιώθουμε.

Οι ευρωπαϊκές χώρες εκφράζουν την συμπαράστασή τους και δηλώνουν πρόθυμες να μας δεχτούν σαν πρόσφυγες πολέμου. Αλλά για τι είδους υποδοχή μιλάμε και με ποιους όρους; Είναι πρόθυμες να μας δεχτούν, αλλά δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε αεροπορικώς, δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε από τη θάλασσα, δεν μας επιτρέπουν να έρθουμε νόμιμα από τη στεριά. Άρα; Μας το λένε ξεκάθαρα: πρέπει να γίνει η ζωή μας κόλαση, πρέπει να κινδυνεύσουμε να πεθάνουμε, μέσα σε φουσκωτές βάρκες που δεν ξεπερνούν τα τρία μέτρα μήκος και ταξιδεύουν με 60 πρόσφυγες μέσα στη νύχτα. Το ερώτημα είναι αν θα φτάσουμε ή αν θα μείνουμε για πάντα θαμμένοι στη θάλασσα – είναι θέμα τύχης.

Ακόμα και αν προσπαθήσουμε να έρθουμε από τη στεριά, πρέπει να διασχίσουμε δάση και βουνά, να κρυβόμαστε μέσα σε εγκαταλειμένα τρένα, να βρεθούμε στο έλεος κάθε λογής μαφίας και λαθρέμπορων που μας παίρνουν τα λεφτά και την αξιοπρέπεια και βάζουν σκληρούς όρους προκειμένου να μας αφήσουν να περπατήσουμε αυτά τα δύσβατα μονοπάτια.

Δεν μπορώ να σου δώσω να καταλάβεις τι περάσαμε για να φτάσουν τα τέσσερα παιδιά μου στην Ευρώπη, κι ευχαριστώ το Θεό που τα κατάφεραν να φτάσουν ασφαλή. Εκατοντάδες άλλοι πέθαναν και συνεχίζουν να πεθαίνουν καθώς το προσπαθούν.

Αναρωτιέμαι: αν οι ευρωπαϊκές χώρες θέλουν στ'αλήθεια να μας δεχτούν, γιατί δεν το κάνουν νόμιμα, μέσω των πρεσβειών τους; Έχει τυφλωθεί ολόκληρος ο κόσμος και δε βλέπει τι γίνεται; Θέλουν να εξαφανίσουν το συριακό λαό; Ποντάρουν πως θα πεθάνουμε πριν φτάσουμε;

Ευχαριστούμε τον ελληνικό λαό και γνωρίζουμε ότι η οικονομική του κατάσταση δεν του επιτρέπει να δεχτεί πρόσφυγες και να τους εξασφαλίσει παροχές. Για μας η Ελλάδα είναι χώρα τράνζιτ. Γιατί λοιπόν μας πιέζουν κι άλλο; Γιατί μας φυλακίζουν; Γιατί μας συλλαμβάνουν στο αεροδρόμιο, στο λιμάνι, ακόμα και στο δρόμο; Επειδή είμαστε πρόσφυγες;

Όταν μου ζήτησες να σου γράψω για την κατάστασή μας, είπες ότι το γράμμα θα μπορούσε να μείνει εμπιστευτικό. Γιατί; Δεν πρέπει να μείνει κρυφό. Πρέπει να δημοσιεύσεις τα πάντα – ονόματα, περιστατικά, γεγονότα. Πρέπει να αναλάβεις δράση γρήγορα και να πιέσεις τις ευρωπαϊκές χώρες να δεχτούν τους πρόσφυγες με ασφάλεια, χωρίς να τους αναγκάζουν να βάζουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για την ελευθερία.

Χ.Α., μια γυναίκα από τη Συρία

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ - Δημήτρης Αγγελίδης

http://www.efsyn.gr/arthro/einai-thema-tyhis-thaftoyme-gia-panta-sti-thalassa